» Z tego absolwenta możemy być dumni

Z tego absolwenta możemy być dumni

” Szczególną rolę w kształtowaniu młodego pokolenia, oprócz rodziny, pełni szkoła. To nauczyciel swą działalnością dydaktyczno-wychowawczą kształtuje postawę swoich wychowanków. Do tego niezbędne jest tworzenie sytuacji wychowawczych, w których aktywność młodzieży wiąże się z osiąganiem przez nią coraz wyższego poziomu dojrzałości intelektualnej, moralnej i społecznej. W kształtowaniu właściwych postaw jakże ważne jest, aby nauczyciel był świadkiem wartości, które przekazuje. Tylko taka szkoła, taki nauczyciel osiąga należyte efekty swej pracy. ”

MARIAN ZEMBALA

Prof. Marian Zembala

Sukcesem macierzystej szkoły jest fakt, że wielu absolwentów naszego liceum szczyci się ukończeniem prestiżowych wyższych studiów, uzyskaniem sukcesów i osiągnięć naukowych. Do nich należy także absolwent krzepickiego Liceum wybitny lekarz – kardiochirurg, transplantolog – prof. dr hab. med. Marian Zembala.

Urodził się w 1950 roku w Krzepicach, jako pierwszy syn Kazimierza i Krystyny z domu Plaminiak. Tutaj rozpoczął swą edukację, najpierw w szkole podstawowej, gdzie odnosił sukcesy w powiatowych konkursach recytatorskich, czytelniczych, a następnie w latach 1965-1969 kontynuował ją w naszym Liceum Ogólnokształcącym im. Władysława Broniewskiego w Krzepicach. W latach szkolnych należał do wyróżniających się uczniów o wszechstronnych zainteresowaniach. Interesowała go medycyna, pasjonowała biologia, chemia, literatura. Zasługą wspaniałych nauczycieli było zdobycie gruntownej wiedzy z matematyki, chemii, biologii i fizyki, co pomogło we właściwym przygotowaniu się do studiów medycznych i uzyskaniu indeksu. Wybrał Akademię Medyczną we Wrocławiu ze względu na fascynację postacią słynnego wówczas pioniera polskiej kardiochirurgii Prof. Wiktora Brosa, który rozwijał ten Ośrodek idąc w ślady Christiaana Barnarda, który w 1967 roku w Kapsztadzie wykonał pierwszy przeszczep serca. W trakcie studiów na Wydziale Lekarskim aktywnie uczestniczył w pracach studenckiego ruchu naukowego jako jego przewodniczący, ale także uczestnik w kole naukowym biochemii gdzie zajmował się badaniami nad bradykininą w pierwszych trzech latach studiów, a następnie chirurgią i transplantologią naczyniową jako wolontariusz i zastępca asystenta w Klinice Chirurgii Naczyniowej. Uczestniczył także w badaniach eksperymentalnych prowadzonych na Wydziale Weterynarii Akademii Rolniczej.

Studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu ukończył w roku 1974 z wyróżnieniem i prawem wyboru miejsca pracy w Polsce jako laureat „Primi Inter Pares”. Doktorat z zakresu kardiochirurgii z wyróżnieniem uzyskał we Wrocławiu w roku 1979 roku, a wyniki tych badań uzyskały nagrodę na Międzynarodowym Kongresie „Pulmonary Hypertension” w Pradze (wówczas Czechosłowacja). W roku 1979 przebywał na 3-miesięcznym stypendium naukowym w Klinice Kardiochirurgii Katolickiego Uniwersytetu w Leuven (Belgia). Tamże otrzymał propozycje kontynuowania pracy naukowej i klinicznej w zakresie kardiochirurgii dorosłych i dzieci na Uniwersytecie w Utrechcie (Holandia), gdzie przebywał w latach 1980-1985 (maj). Był wówczas inicjatorem największego programu bezpłatnego operowania polskich dzieci ze złożonymi wrodzonymi wadami serca. W rezultacie tego programu „POLEN Project” 427 polskich dzieci było operowanych i 30 polskich lekarzy specjalistów szkoliło się w tym ośrodku. Pomimo naukowych i zawodowych osiągnieć za granicą na osobiste zaproszenie Prof. Zbigniewa Religii wrócił do kraju i współtworzył od 15 sierpnia 1985 roku zabrzańską kardiochirurgię i transplantologię.

W roku 1989 uzyskał na Wydziale Lekarskim w Zabrzu Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach habilitacje na podstawie rozprawy ”Chirurgiczna reperfuzja i rewaskularyzacja w świeżym zawale serca”. Pracę została zaprezentowana na prestiżowym Kongresie Amerykańskiego Towarzystwa Kardiochirurgów w Houston (USA). Pracował intensywnie w Zabrzu i kontynuował krótkie staże i wizyty naukowe szkoleniowe w ośrodkach USA (San Diego, Boston, Nowy Jork) i Europy Zachodniej (Wielka Brytania, Francja, Holandia i Niemcy), gdzie zdobywał nowe doświadczenia w zakresie nowoczesnej kardiochirurgii i transplantologii. W Zabrzu był pionierem w Polsce nowych typów operacji: tętniczej rewaskularyzacji w chorobie niedokrwiennej serca, chirurgicznego leczenia zagrażających życiu arytmii, guzów śródpiersia z wykorzystaniem biologicznych protez omijających, czy pierwszych w Polsce zabiegów transplantacji serca u dziecka, transplantacji pojedynczego płuca i transplantacji serca i płuc.

Szczególne zainteresowania naukowe Prof. Mariana Zembali to kardiochirurgia małoinwazyjna i wdrażanie nowych technologii, tworzenie nowych projektów badawczych i wdrożeniowych .Poświecił się choremu najtrudniejszemu i z myślą o nim stworzył nowe rozwiązania organizacyjne jak nowatorski w kraju oddział Ciężkiej Niewydolności Serca i Mechanicznego Wspomagania Krążenia. W 1993 roku objął funkcję dyrektora Śląskiego Centrum Chorób Serca w Zabrzu, którą pełni nieprzerwanie do chwili obecnej. Tytuł profesora nauk medycznych zdobył w roku 1998, a profesora zwyczajnego w 2004 roku. W roku 1999 decyzją Prof. Zbigniewa Religii przejął kierowanie zabrzańską kardiochirurgią i transplantologią i dynamicznie rozwijał Ośrodek tworząc Śląskie Centrum Chorób Serca w Zabrzu które stało się referencyjnym ośrodkiem w kraju w obszarze chorób sercowo-naczyniowych. W okresie 30 lat istnienia tego ośrodka wykonano w nim ponad 37 000 operacji serca u dorosłych i dzieci, przyjęto w Śląskim Centrum Chorób Serca ogółem ponad milion pacjentów w trybie szpitalnym i ambulatoryjnym, wykonano ponad 1000 transplantacji serca, ponad 100 transplantacji płuc i ponad 200 implantacji sztucznych komór wspomagania serca u dorosłych i dzieci zarówno importowanych, jak i rodzimej produkcji, powstałych w Zabrzu we współpracy ze środowiskiem politechnicznym i bioinżynieryjnym w regionie i kraju.

Wskazuje to na imponującą liczbę uratowanych i często przywróconych do aktywnego życia chorych. „Jest to największy sukces zespołu ośrodka, a więc także osobiście mój i każdego z nas” – powiedział skromnie w wywiadzie z 7 lutego 2012 roku. Po piętnastu latach, dzięki inicjatywie byłych wdzięcznych uzdrowieńców. Prof. Marian Zembala został odznaczony „Orderem Uśmiechu”, który sobie wysoko ceni. Tak mówi: „Gdy się zastanawiam, czy coś naprawdę dobrego zrobiłem w życiu, to właśnie myślę o tym wyróżnieniu”.

Dzisiaj, kiedy kieruje znakomitym zespołem kardiochirurgów i kardiologów wie, że misją Jego szpitala akademickiego jest: „Ratować, leczyć, dawać nadzieję”. W poczuciu tej służby zainicjował i wdrożył wieloletni program szkolenia kardiologów, kardiochirurgów i transplantologów dla lekarzy i naukowców z takich krajów, jak: Ukraina, Kazachstan, Kosowo, Słowacja, Gruzja, Rosja ale szkolili się w Zabrzu także specjaliści z Japonii, USA, Włoch, Austrii i Niemiec. I tak np. ośrodki kardiologiczne i kardiochirurgiczne we Lwowie, Łucku, w Kijowie, Nowosybirsku, Petersburgu, na Cyprze oraz w Tokio, Karagandzie, Tbilisi mają specjalistów szkolonych właśnie w Zabrzu.

Sukcesy tej szlachetnej misji tkwią przede wszystkim w dobrej organizacji pracy oraz w ludziach, którzy są jej pasjonatami, bowiem zdaniem Prof. Mariana Zembali zawód lekarza to posłannictwo. Tego wymaga nade wszystko od siebie i od podwładnych. Wśród braci lekarskiej upowszechnia swoisty rodzaj dekalogu etycznego którego twórca był legendarny twórca chirurgii wieńcowej Prof. Rene Favaloro z Argentyny, z którym Profesor Marian Zembala utrzymywał dobre kontakty i łączyła ich wieloletnia współpraca. Oto niektóre z zasad postępowania: „Pracuj z bezgranicznym zaangażowaniem”, „Nie zbaczaj nigdy ze ścieżki etycznego postępowania wobec chorego”, „Każde działanie winno służyć prawdzie i tylko prawdzie”. Swą formację etyczną zawdzięcza atmosferze pracy i obowiązku, którą wyniósł z rodzinnego domu i katolickiemu wychowaniu, zdobyciu gruntownych podstaw wiedzy już w szkole podstawowej i średniej, szerokiemu rozwojowi swoich zainteresowań i horyzontów myślowych w szkole średniej, a także wykładom i kontaktom z wybitnymi duszpasterzami, takimi jak: Ks. Prof. Józef Tischner, Ks. Prof. Włodzimierz Sedlak, z którymi jako student a później lekarz się spotykał.

W latach 2010-2012 został z wyboru Prezydentem Europejskiego Towarzystwa Chirurgii Serca i Naczyń (ESCVS), w latach 1997-1999 Prezydentem Polskiego Towarzystwa Transplantacyjnego. W swoim dorobku publikowanym jest autorem i współautorem 83 rozdziałów w 23 podręcznikach, 441 prac oryginalnych, w tym 112 w czasopismach zagranicznych. IF – 377,680 pkt., MNiSW-6521 pkt. H=17.

W Katedrze i Klinice Kardiochirurgii, Transplantologii i Chirurgii Naczyniowej i Endowaskularnej, którą prowadzi było 10 habilitacji i 43 doktoraty. Wyszkolił wielu polskich kardiochirurgów, którzy dzisiaj prowadza ośrodki kardiochirurgiczne w kraju. Od 2004 roku jest twórca i Redaktorem Naczelnym Polish Journal of Thoracic and Cardiovascular Surgery. W 2009 roku został powołany na stanowisko konsultanta krajowego w dziedzinie kardiochirurgii.

Prof. Marian Zembala został odznaczony licznymi laurami, m.in. Papieskim Medalem ProEcclesia et Pontifice Benemerenti Pierwszego Stopnia, listem gratulacyjnym Rektora Uniwersytetu w Utrechcie za „Polen-Project”, Medalem „Gloria Medicine” za ofiarną służbę ludziom i sumienne, godne wykonywanie sztuki leczenia, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2011), a także m.in. nagrodą specjalną św. Kamila „Patrona chorych i służby zdrowia”.

Za działalność międzynarodową w dziedzinie kardiochirurgii i transplantologii otrzymał prestiżowe nagrody w Moskwie, Kijowie, Nowym Jorku, Amsterdamie. Został także Honorowym Obywatelem miasta Zabrze za zasługi rozsławienia jego imienia w Polsce i na świecie, a także Honorowym Obywatelem gminy Krzepice w uznaniu jego szczególnych osiągnięć naukowych oraz stałą pomoc medyczną dla mieszkańców gminy.

Z żoną Hanną tworzy udane małżeństwo, mają czworo dzieci (Michał, Joanna, Paweł i Małgorzata) i czworo wnucząt (Mateusz, Jaśmina, Olaf i Maja). Interesuje się poezją ,żeglarstwem, muzyką. Lubi morze zimą.